Bez kategorii

Uczniowie i uczennice ze Społecznej Szkoły Podstawowej nr 11 w Białymstoku gościli na naszym Wydziale w nietypowej roli. Tym razem nie zasiadali na widowni, ale uzbrojeni w farby i pędzle wspierali prace nad scenografią do najnowszego spektaklu dyplomowego studentów IV roku pt.: „Matki”, wg dramatu Piotra Rowickiego i w reżyserii Agaty Kucińskiej. Młodzi twórcy ozdobili rysunkami i swoimi życzeniami dla Mam wielki statek-laurkę. Efekty ich pracy będziecie mogli podziwiać w na scenie już pod koniec marca. Więcej szczegółów na temat tej premiery niebawem.

Z dumą informujemy, że wykładowca naszego Wydziału, Pan Karol Suszczyński, uzyskał stopień doktora w dziedzinie nauk humanistycznych (dyscyplina: literaturoznawstwo). Rozprawa doktorska jego autorstwa, zatytułowana „Witkacy w teatrze lalek. Od inspiracji do inscenizacji”, została przyjęta z wyróżnieniem. Obrona odbyła się w lutym 2019 r. w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, promotorkami były prof. dr hab. Maria Prussak oraz dr hab. Halina Waszkiel, prof. Akademii Teatralnej w Warszawie. Rozprawę recenzowały dr hab. Katarzyna Fazan, prof. UJ oraz prof. dr hab. Małgorzata Leyko.

Fot. dzięki uprzejmości dr. K. Suszczyńskiego

Z przyjemnością anonsujemy wernisaż kolejnej wystawy, poświęconej lalkom! Tym razem ekspozycję przygotowała Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie, a zobaczyć na niej można m.in. kilkadziesiąt obiektów ze zbiorów naszego Wydziału. Konsultantem merytorycznym ekspozycji jest wykładowca WSL dr Kamil Kopania. Na wernisaż wystawy „Lalki: teatr, film, polityka” zapraszamy 19 marca 2019 r. Ekspozycja będzie czynna do 23 czerwca 2019 r.

kuratorka: Joanna Kordjak
współpraca: Julia Leopold
współpraca merytoryczna: Kamil Kopania
artyści: Jan Berdyszak, Ali Bunsch, Stanisław Fijałkowski, Zofia Gutkowska-Nowosielska, Maria Jarema, Wiesław Jurkowski, Tadeusz Kantor, Adam Kilian, Jerzy Kolecki, Jerzy Kotowski, Jerzy Krawczyk, Lech Kunka, Jadwiga Maziarska, Kazimierz Mikulski, Witold Miller, Lidia Minticz, Jerzy Nowosielski, Andrzej Pawłowski, Janina Petry-Przybylska, Piotr Sawicki, Leokadia Serafinowicz, Jerzy Skarżyński, Zofia Stanisławska-Howurkowa, Maciej Szańkowski, Marian Stańczak, Franciszka Themerson, Ewa Totwen, Zenon Wasilewski, Henryk Wiciński, Jerzy Zaruba, Jerzy Zitzman
artyści współpracujący: Roman Dziadkiewicz i Wojciech Ratajczak, Paulina Ołowska i Elżbieta Jeznach, Łukasz Rusznica i Krystian Lipiec
architektura wystawy: Maciej Siuda Pracownia (Billy Morgan, Patrycja Dyląg, Jan Szeliga, Maciej Siuda)
identyfikacja wizualna: Jakub de Barbaro
organizatorzy: Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki
partner: Akademia Teatralna im A. Zelwerowicza w Warszawie, Filia w Białymstoku – Wydział Sztuki Lalkarskiej

Niewinna i groźna, zawieszona pomiędzy żywym a martwym, ruchomym i nieruchomym, ludzkim i nieludzkim – lalka teatralna – budzi fascynacje. Ale spotkanie z nią, wbrew zdrowemu rozsądkowi, wywołuje w nas również niepokój i uświadamia, że ludzka wyższość nad światem materialnym nie jest niczym pewnym…

Jej ogromny potencjał jako narzędzia artystycznej ekspresji odkryli twórcy awangardowi na początku XX wieku. Teatr lalkowy – przez długi czas uważany za gatunek niższy, bliższy teatrowi ulicznemu czy cyrkowi, spychany na margines, traktowany niezbyt poważnie i łączony w pierwszej kolejności z rozrywką dla dzieci – pozwalał na przekraczanie sztywnych podziałów na kulturę popularną i elitarną. Z jednej strony otwierał nową, niezwykle atrakcyjną przestrzeń dla eksperymentów formalnych, z drugiej służył też jako narzędzie zaangażowania społeczno-politycznego.

Uwzględniając te dwa kluczowe aspekty, wystawa w Zachęcie sytuuje teatr lalkowy w obszarze historii sztuki oraz w szerszym kontekście przemian artystycznych i polityczno-społecznych zachodzących w Polsce w latach 50. i 60. XX wieku. Na większą skalę można było wówczas obserwować zjawisko przenikania się sztuki i teatru lalkowego, a także odkrywania własnej tożsamości przez tę dziedzinę. Teatr lalkowy porzucił naśladowanie „teatru żywego”, a jego twórcy zaczęli odsłaniać kulisy animacji i demonstrować dotychczas skrywany proces tworzenia. Realizowane w powojennej Polsce spektakle lalkowe (zarówno dla dzieci, jak i dorosłych widzów) stanowiły interdyscyplinarne przedsięwzięcia, w których udział brali wybitni malarze, rzeźbiarze i kompozytorzy, a o ich wyjątkowości decydowało połączenie eksperymentalnej plastyki i muzyki z awangardowymi koncepcjami pedagogicznymi.

Spojrzenie na teatr lalkowy jako przestrzeń wizualnego eksperymentu daje szansę na uwzględnienie w historii sztuki artystów, którzy całą swoją zawodową aktywność poświęcili tej dziedzinie (jak Leokadia Serafinowicz czy Jerzy Kolecki). Z kolei przypomnienie mało znanych epizodów współpracy z teatrem lalkowym kilku czołowych postaci polskiej sceny artystycznej lat powojennych (jak Stanisław Fijałkowski, Jerzy Nowosielski, Jadwiga Maziarska, Jan Berdyszak czy Andrzej Pawłowski) pozwala zobaczyć w innym świetle różne wątki czy nawet całokształt ich działalności. Wystawa uwzględnia także poszukiwania dotyczące pokrewnej, równie prężnie rozwijającej się filmowej animacji lalkowej.

Prezentacja wybranych realizacji, twórców i środowisk została zbudowana wokół takich zagadnień jak antropologia ciała, pedagogika, a wreszcie polityka. Twórcy wystawy poszerzają refleksję nad znaczeniami i funkcjami lalek, stawiając pytanie o ich polityczny wymiar. Przywołują różne strategie ich użycia – od propagandowego wykorzystania repertuaru po karykaturalne i poniżające przedstawienia wrogów politycznych – pokazując również ich niebezpieczny potencjał.

Wystawie towarzyszy książka pod redakcją Joanny Kordjak i Kamila Kopani, a także program edukacyjny – cykl warsztatów i wykładów poświęconych zarówno praktycznym aspektom warsztatu aktorskiego, jak i szerszej refleksji teoretycznej, pozwalającej spojrzeć na lalkę jako obiekt kulturowy. Zastanowimy się nad kwestiami autonomii lalki, sposobami interakcji między lalką a towarzyszącym jej na scenie aktorem, a także nad relacjami władzy, w które lalka była wikłana jako obiekt politycznej metafory.

Wyrazy uznania i gratulacje składamy Pani Agacie Kucińskiej, aktorce i reżyserce teatralnej oraz Panu Zbigniewowi Litwińczukowi, aktorowi BTL i absolwentowi #WSL #ATB, laureatom tegorocznej Nagrody HENRYK, najważniejszej nagrody Sekcji Teatrów Lalkowych ZASP. I przy okazji informujemy, że to właśnie pod kierunkiem Agaty Kucińskiej powstaje obecnie w naszej szkole spektakl dyplomowy studentów IV roku!! Premiera za miesiąc, a o szczegółach napiszemy już wkrótce.

Fot. Akademia Sztuk Teatralnych – Filia we Wrocławiu

Spektakl WENDY, w wykonaniu studentów IV roku (Agata Soboczyńska, Maciej Cempura, Tomasz Frąszczak, Mateusz Stasiulewicz, Maciej Zalewski), w lutym 2019 r. gości na scenie Teatru Lalek Guliwer w Warszawie. Stołeczna publiczność ma okazję obejrzeć przygody Piotrusia Pana, Wendy i Kapitana Haka w dniach 19, 20 i 21 lutego o godz. 10:00.

Za nami pierwszy wieczór poświęcony Krzysztofowi Garbaczewskiemu. W piątek 8 lutego odbył się na Wydziale pokaz nagrania z opery SOLARIZE Marcina Stańczyka, którą Garbaczewski wyreżyserował w 2014 r. w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej. Wprowadzenie przygotował Michał Łukaszuk. Wydarzenie to zainicjowało cykl, organizowany razem z Galerią Arsenał w Białymstoku, jako program towarzyszący wystawie „Krzysztof Garbaczewski. Badania terenowe”. Specjalne oprowadzanie kuratorskie po tej wystawie, dla wykładowców, pracowników i studentów WSL odbyło się w sobotę 9 lutego. Ekspozycja jest czynna do 17 marca.

Studenci i studentki III roku zmierzyli się na kije i szable podczas warsztatów z szermierki scenicznej, które w dniach 8-10 lutego 2019 r. poprowadził Rafał Domagała – absolwent naszego Wydziału, ale też mistrz w dziedzinie szermierki, uczestnik i laureat wielu międzynarodowych konkursów, autor choreografii – rchu scenicznego z biała bronią do przedstawień w takich teatrach jak Białostocki Teatr Lalek, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, czy Teatr Lalki i Aktora w Opolu.

Mamy przyjemność przedstawić Państwu Głoska – dość nietypową pacynkę, bohatera książeczki „SZySZolandia” Natalii Dul oraz Katarzyny Miałkowskiej, a wreszcie jedynego w swoim rodzaju pomocnika logopedów i rodziców. Głosek to bowiem pacynka do zadań specjalnych, łącząca działania teatralne i logopedyczne, by pomóc dzieciom opanować prawidłową wymowę głoski SZ.

Książeczka „SZySZolandia” ma charakter interaktywny: zawiera nie tylko szczegółowe opisy wielu ćwiczeń, pomagających dziecku ćwiczyć prawidłową wymowę głoski SZ, ale też propozycje zabaw i ciekawie opisane przygody Głoska. Samą pacynkę można dokupić jako element zestawu i przy jej pomocy wciągnąć dziecko w świat zabawy, ale też wykorzystać do pomocy przy nauce prawidłowej artykulacji.

Jest nam bardzo miło, że książeczka ukazała się pod patronatem #WSL #ATB i że jest już dostępna w naszej bibliotece.

Więcej informacji na temat wydawnictwa można znaleźć tutaj:
https://www.facebook.com/foxedukacja/
https://www.facebook.com/LogoArtis

Razem z Galerią Arsenał zapraszamy na cykl wydarzeń towarzyszących wystawie „Krzysztof Garbaczewski. Badania terenowe”. W lutym i marcu na Wydziale Sztuki Lalkarskiej odbędą się pokazy dokumentacji z projektów teatralnych (i nie tylko) K. Garbaczewskiego oraz dwa wykłady. Wstęp na wszystkie wydarzenia jest bezpłatny. Zaczynamy już 8 lutego.

SZCZEGÓŁOWY PROGRAM:

8 lutego 2019 r., godz. 19:00 // POKAZ: „SOLARIZE” (2014), reż. K. Garbaczewski, Teatr Wielki Opera Narodowa w Warszawie; projekcja z komentarzem
Projekcja awangardowej opery „Solarize” do muzyki Marcina Stańczyka, libretto: Andrzej Szpindler, poprzedzona komentarzem Michała Łukaszuka.

Solarize przenosi nas w rejony kultury masowej – Botha stał się popularny dzięki występowi w teledysku Enter the Ninja grupy Die Antwoord. Chorował na progerię, czyli postępujące w bardzo szybkim tempie starzenie się organizmu. Choć umarł w wieku dwudziestu sześciu lat, wyglądem przypominał staruszka. Twórcy wykorzystują Bothę jako metaforę współczesnego świata – hiperaktywnego i intensyfikującego doznania: „Botha to dla mnie najbardziej dotkliwy wyraz bycia w świecie XXI wieku, gdzie przepływ informacji i to, jak ta cała cywilizacja szybko pędzi, napawa nas lękiem. Osiem razy szybciej doświadczamy wrażeń, bardzo wcześniej jesteśmy starzy…”. Po raz kolejny Garbaczewski mówi nie tylko o strachu przed współczesnością, lecz także o najgłębszym doświadczeniu, do którego chce dotrzeć, w tym przypadku broniąc bohatera: „Jest współczesnym wykluczonym, który chce nam powiedzieć: »Ej! Tam w środku jest takie ja, które nie jest chore, które jest didżejem, które jest po prostu chłopakiem, który ma jakieś swoje marzenia, które chce żyć, i to żyć normalnie, nie chce być postrzegany jako osoba chora, niepełnosprawna, dziwna i odrażająca!«”. Czując się jego reprezentantem, Garbaczewski tworzy hagiografię Bothy – artysty, który ostatecznie przegrywa, ale heroicznie próbuje przekroczyć własne ograniczenia. Szał języka i wyobraźni poetyckiej cechuje tekst Szpindlera – słowa pączkują w surrealistyczne, muzyczne konstelacje, by oddać gonitwę myśli Bothy. [Marcin Bogucki, Kosmici w operze, www.dziennikteatralny.pl]
Za udostępnienie kopii dziękujemy Teatrowi Wielkiemu – Operze Narodowej w Warszawie.

15 lutego 2019 r., godz. 19:00 // POKAZ: „Ginsberg-Białoszewski” projekcja materiałów i realizacji Krzysztofa Garbaczewskiego oraz „Filmikowania” (1968) Mirona Białoszewskiego z kolekcja Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, ze wstępem Michała Łukaszuka

22 lutego 2019 r., godz. 19:00 // WYKŁAD: Kim był Grotowski? – wykład Michała Łukaszuka

7 marca 2019 r., godz. 18:00 // WYKŁAD: Kim jest Garbaczewski? – wykład Michała Łukaszuka

Z żalem żegnamy Feliksę (Elizę) Piechowską – aktorkę Białostockiego Teatru Lalek, wykładowczynię naszej szkoły w pierwszych latach jej istnienia. Pierwsze kroki na scenie stawiała na deskach Teatru Lalek Świerszcz w Białymstoku w 1953 roku jako pracownica administracji. W 1955 roku została adeptką sztuki lalkarskiej, a od 1961 roku była już pełnoprawną aktorką-lalkarzem, najpierw w Świerszczu, a później w Białostockim Teatrze Lalek. Występowała tutaj do połowy lat 80. XX wieku.