Żyję póki widzę, póki słyszę, póki czuję;
Póki widzę – żyję;
Póki żyję – mogę;
Póki mogę – chodzę, patrzę, widzę, słyszę, czuję, mówię, koch…
O! Tym mnie chyba zasypali!
„Tym mnie chyba zasypali” – 30-minutowy żart o śmierci, prze-życiu po życiu, farsa na temat strachu.
Zrobieni z jednej gliny, trafiamy do różnych miejsc. Tak mało słońca tu świeci dla mnie! Tak mało. Tak mało nieba do mnie należy, tak mało ziemi. Tak mało, że zabiorę wszystko, jeżeli starczy mi rąk. Zrobieni ze wspólnej gliny, niech inni zaschną, bo tak mało dla mnie wody w oceanie.
Tak długo pieszczę, wzmacniam, karmię moje własne, osobiste „Ja”, że jakiekolwiek „My” parzy skórę piekłem. Więcej słońca, więcej. Więcej ziemi, więcej. Tym mnie chyba zasypali. Tak mało powietrza.
Spektakl powstał na trzecim roku kierunku reżyserii w ramach zajęć „Technika pracy z aktorem w planie lalkowym”, prowadzonym przez dr hab. Bernardę Annę Bielenię w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie Filii w Białymstoku.
reżyseria: Lesia Pasichnyk
obsada: Magdalena Kamińska, Tymoteusz Jucha, Julia Rotter
opieka pedagogiczna: dr hab. Bernarda Anna Bielenia
czas trwania spektaklu: 30 min
Fot. Piotr Krawczykiewicz Okiem gekona