Teatr eksperymentalny, alternatywny, poszukujący ciekawego języka i formy, wyrazistego obrazu był zawsze ogromną siłą polskiego teatru. Przekraczał granice gatunkowe i eksperymentował z materią, zmieniając proporcje między narracją wizualną i werbalną. Dawał kontekst i otwierał przestrzenie interpretacyjne dla odbiorcy ciekawego nieoczywistych skojarzeń. Korzysta z tych doświadczeń także współczesny teatr lalek wyprowadzając widza bocznymi drzwiami z głównego nurtu, w miejsce, gdzie spotyka się teatr, muzyka, ruch i poezja.
Konrad Dworakowski – reżyser, okazjonalnie scenograf i aktor. Absolwent i wykładowca białostockiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (obecnie Filia w Białymstoku). Wykładowca Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, oraz Pedagogiki Teatru przy Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2003-2005 był kierownikiem artystycznym Teatru Lalek Guliwer w Warszawie. Reżyserował w teatrach lalkowych i dramatycznych w Polsce oraz za granicą. Najważniejsze produkcje: ,,Mikrokosmos”, „Hydrokosmos” Teatru Pantomimy we Wrocławiu, ,,Balladyny i romanse”, ,,Historia występnej wyobraźni”, „Chłopcy z Placu Broni”, „Don Kichot” Teatru Pinokio w Łodzi, „Król Maciuś I” Teatru Banialuka w Bielsku-Białej oraz ,,Dumanowski side A” Teatru Starego w Krakowie. Konrad Dworakowski jest autorem scenariuszy i tekstów piosenek; pisze zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Prowadzi także autorskie warsztaty z teatru formy. W latach 2009-2019 był dyrektorem Teatru Pinokio w Łodzi. Autor i pomysłodawca projektów związanych z rewitalizacją społeczno-kulturalną na terenie Łodzi, Wałbrzycha i Katowic (m.in. „Punkty Kultury”, „Wjeżdżamy w bramy”, „Bramogranie”). Pomysłodawca i dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu „Teatralna Karuzela”. Zajmuje się przede wszystkim szeroko pojętym teatrem wizualnym. W swej twórczości próbuje łączyć odległe doświadczenia teatru lalek, teatru aktorskiego, teatru ruchu oraz obrazu i filmu, działając w przekonaniu o nieskończonej sile poezji i metafory scenicznej.