“Project Lucy” na Sopot Non-Fiction

Młoda aktorka ubrana na czarno siedzi na scenie z lalką szympansicy naturalnych rozmiarów.

29 sierpnia widzowie XIV Festiwalu Teatru Dokumentalnego i Rezydencji Artystycznej Sopot Non-Fiction obejrzeli spektakl ,”Project Lucy” w reżyserii studentki reżyserii Agaty Nierzwickiej, w którym udział wzięły Laura Walczak (studentka aktorstwa), Lena Michajłów, Monika Jarosińska i lalka szympansicy z naszego magazynu teatralnego.

Świetnie przyjęty spektakl, używający narzędzi teatru ożywionej formy, był jednym z 8 pokazów rezydentów festiwalu. Rezydenci przez ostatni tydzień sierpnia intensywnie pracowali nad swoimi projektami pod opieką kuratorską Adama Nalepy, Romana Pawłowskiego i Anny Wakulik.

Jak napisał na łamach trójmiejskiej „Gazety Wyborczej” Przemek Gulda: „to nie historia o badaniu zwierzęcia, to raczej próba głębokiego wglądu w jego psychikę i relację z człowiekiem”.

Tak grupa Agaty Nierzwickiej pisała o swoim projekcie: 

W 1964 roku para amerykańskich naukowców – psychoterapeuta Maurice Temerlin i jego żona, socjolożka Jane – zdecydowała się na nietypowy eksperyment. Adoptowali nowo narodzoną szympansicę z zoo na Florydzie, nadali jej imię Lucy i postanowili wychować ją tak, jak wychowuje się ludzkie dziecko. Eksperyment miał pomóc określić, gdzie dokładnie przebiega granica pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem i co nas kształtuje mocniej – geny czy wychowanie, natura czy kultura.

Lucy żyła jak człowiek – nosiła ubrania, rysowała, piła herbatę, znała ponad sto znaków języka migowego i potrafiła komunikować się z otoczeniem. Jej historia trafiła na łamy prasy, a Temerlinowie zyskali sławę. Jednak sielanka nie trwała wiecznie. Gdy Lucy dorosła, zaczęła sprawiać problemy, była silna i nieprzewidywalna, przez co stała się niebezpieczna. Zamknięto ją w klatce i zatrudniono do opieki studentkę Janis Carter. Relacja między Lucy a Janis szybko jednak wykroczyła poza ramy kontaktu naukowego. Aby zapewnić jej godne życie, Janis kazała sobie wybudować klatkę i zamieszkała z Lucy w dżungli.

Nasza opowieść jest nie tylko opowieścią o eksperymencie, ale przede wszystkim o jego skutkach. O tym, co się dzieje, gdy człowiek przekracza granice natury. To historia szympansicy Lucy,

wychowanej przez ludzi jak dziecko. Opowieść o zwierzęciu, które stało się nie tylko obiektem badań, ale także narzędziem do zdobycia sławy i sukcesu przez swoich opiekunów. O małpie, która była jednocześnie królikiem doświadczalnym i ukochaną córką. Która sama uwierzyła, że jest człowiekiem

— aż w końcu to człowieczeństwo jej odebrano, bo jej dzikość nie mieściła się w ramach wyobrażeń „normalnej” amerykańskiej rodziny.

To także opowieść o Janis Carter — naukowczyni, która swoje początkowe ambicje naukowe podporządkowała empatii i więzi, jaka połączyła ją z Lucy. O kobiecie, która w pewien sposób oddała Lucy swoje życie. Zrobiła wszystko, by naprawić to, co wcześniej zostało zniszczone. Ale czy kierowały nią tylko szlachetne pobudki? A może w ten sposób próbowała zdekompensować własne braki?

To opowieść, która stawia wiele pytań i nie daje jednoznacznych odpowiedzi.

Fot. Zofia Rybicka

Premiera: Krótki poradnik hodowcy słonecznych zajączków

Zdjęcie z pokazu spektaklu: dzieci na widowni patrzą na cień aktorki w kostiumie zajączka widoczny na białym prześcieradle.

Zapraszamy 2 października o godz. 17:00 do Teatru im. Jana Wilkowskiego na familijną premierę spektaklu dyplomowego studentki reżyserii, Mai Spychaj-Kubackiej „Krótki poradnik hodowcy słonecznych zajączków”. To przedstawienie skierowane do najmłodszych słyszących i niesłyszących/niedosłyszących widzów i ich opiekunów. 

Głównym tematem sztuki jest oswajanie lęku przed ciemnością. Spektakl angażuje dzieci poprzez obrazy, gesty i mimikę aktorek, tworząc magiczną i przyjazną atmosferę, w której najmłodsi widzowie mogą identyfikować się z bohaterami i przełamać swoje lęki. Połączenie sztuki, komunikacji niewerbalnej i edukacji emocjonalnej czyni ten spektakl wyjątkowym doświadczeniem, sprzyjającym rozwojowi empatii i poczucia bezpieczeństwa u dziecięcej publiczności. 

Punktem wyjścia do pracy nad spektaklem była książka „Słoneczne historie” Jana Wilkowskiego, a głównym założeniem znalezienie pozawerbalnego języka scenicznego, który będzie dostępny dla dzieci słyszących i niesłyszących/niedosłyszących. Twórcy korzystali z potencjału ekspresji polskiego języka migowego, form plastycznych i nietypowych sposobów udźwiękowienia spektaklu.

Koncepcja spektaklu powstała w ramach 3. edycji konkursu Sztuka się robi (wrzesień 2024) organizowanej przez Miejski Teatr Miniatura w Gdańsku. To konkurs, który ma na celu wspieranie rozwoju teatru dla dzieci w wieku 3-6 lat poprzez poszukiwania w zakresie nowych tematów i form, biorąc pod uwagę współczesne trendy w myśleniu o dzieciństwie, edukacji oraz dostępności. 

Twórczynie i twórcy:
reż. Maja Spychaj-Kubacka
scenografia, kostiumy: Ewa Woźniak
muzyka i wykonanie: Szczepan Polewski
metoda “język ciała”: Patrycja Jarosińska
tłumacz PJM:  Jakub Studziński 
obsada: Zuzanna Blicharz, Julia Rotter

wiek odbiorców: dzieci w wieku 3-6 lat z opiekunami 
czas trwania: 40 min. 

Fot. Piotr Pędziszewski, arch. Teatru Miniatura (2024).

GRAMY 
Teatr Szkolny im. Jana Wilkowskiego w Białymstoku

30.09 (wtorek), godz. 9:00 (spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych, REZERWACJA)
30.09 (wtorek), godz. 11:00 (spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych)
1.10 (środa), godz. 9:00 (spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych, REZERWACJA)
1.10 (środa), godz. 11:00 (spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych)
2.10 (czwartek), godz. 9:00 (spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych, REZERWACJA)
2.10 (czwartek) PREMIERA, godz. 17:00 
3.10 (piątek), godz. 9:00 (spektakl przeznaczony dla grup przedszkolnych)

Rezerwacje biletów przyjmujemy telefonicznie w godz. 9:00-15:00 (tel.: 85 743 54 53).
Bilety 20 – 30 zł. Zapoznaj się ze szczegółowymi informacjami dla widzów (link otwiera się w nowym oknie). 

Performans inspirowany “Chłopkami”

Studentka wyciąga ręce do przodu obleczona jasnym elastycznym prześwitującym materiałem.

31 sierpnia grupa studentek z IV roku aktorstwa zaprezentuje performans inspirowany „Chłopkami” Joanny Kuciel-Frydryszak i historiami własnych babek na Festiwalu Sztuk Zjednoczonych na zamku w Domanicach.

Jest to praca w ramach koła naukowego prowadzonego przez dr Paulę Czarnecką i prof. dra hab. Marcina Bartnikowskiego.

Udział biorą: Małgorzata Bekisz, Iga Denst, Barbara Kłoczko, Sylwia Kondrat, Agnieszka Solska, Tereza Taptikova.

Wracamy z FAMY z nagrodami!

Zdjęcie laureatów Festiwalu FAMA stojących na scenie.

Serdecznie gratulujemy osobom studiującym w naszej uczelni zdobycia nagród jubileuszowego 55. Festiwalu FAMA w Świnoujściu.

Julia Fidelus za swój monodram „20 DEN” (na podstawie “Bezmatka” Miry Marcinów) otrzymała NAGRODĘ IM. ROBERTA PALUCHOWSKIEGO w kategorii sztuki sceniczne oraz nagrodę pieniężną w wysokości 1000 złotych “za sceniczną, niebywale szczerą i emocjonalną parafrazę fragmentu piosenki bohatera dzisiejszego wieczoru i ukazanie, że odchodzące matki zabierają nas ze sobą”.

Ekipa spektaklu „Tym mnie chyba zasypali”, reż. Lesia Pasichnyk (obsada: Tymoteusz Jucha, Magdalena Kamińska i Julia Rotter) dostała NAGRODĘ IM. MAKSA SZOCA za nieszablonową i kreatywną postawę artystyczną, ufundowaną przez firmę Baltic Home, w wysokości 3000 złotych brutto wraz z voucherem na dwudniowy pobyt w jednym z apartamentów w Świnoujściu lub Międzyzdrojach “za spektakl, w którym udowodnili, że prawdziwi artyści ulepieni są z innej gliny i o najcięższych tematach potrafią opowiedzieć z godną podziwu lekkością”.

Jury Festiwalu obradowało w składzie: Ania Brachaczek, Marcin Cichoński, Jarek Szubrycht i Michał Taciak.

Fot. Magda Boruch / dzięki uprzejmości Festiwalu FAMA

“Helena” na Generation After 9. Showcase

Grafika festiwalowa z motywem liści paproci.

Spektakl z kierunku reżyserskiego w naszej uczelni – „Helena” w reż. Magdaleny Dąbrowskiej zostanie zaprezentowany w ramach Generation After 9. Showcase. Borderline Call organizowanego przez Nowy Teatr w Warszawie.

Pokaz odbędzie się 5 września o godz. 11:00 w sali im. Jana Kreczmara Teatru Collegium Nobilium w Warszawie.

Czytaj informacje o „Helenie”.

Czytaj program Generation After 9. Showcase [link zewnętrzny]. 

Generation After. Showcase prezentuje najnowsze zjawiska polskiej sceny teatralnej przedstawicielom i programatorom najważniejszych festiwali i instytucji teatralnych z Europy, Azji i obu Ameryk. Tegoroczna edycja odbędzie się 4-6 września 2025. 

Ściany, barykady, ogrodzenia… Przy cichym przyzwoleniu, a nawet społecznej akceptacji anektują coraz więcej  naszej przestrzeni życiowej. Wzbudzają zainteresowanie – jedni z nas są sterroryzowani, inni zlęknieni, jeszcze inni próbują je zburzyć.

Nasz świat rozpada się w mgnieniu oka. Żyjemy na pograniczu, blisko linii frontu, pogrążeni w chaosie i niepewności, czyli w łagodniejszym lub cięższym stanie borderline.

Objawy kliniczne: 
• Niestabilny obraz ludzi i świata 
• Niestabilność emocjonalna (przechodzenie od euforii do depresji, znaczne wahania nastroju z powodu pozornie błahych spraw) 
• Brak celów i preferencji 
• Częste i chroniczne poczucie pustki. 

Rezultat? Teatr borderline („graniczny”) sączy się z nas. Ale kogo powinniśmy się obawiać bardziej: „ich” czy „nas samych”? Gdzie wyznaczyć granicę między „nimi” a „nami”? Czy możemy sobie pozwolić na ciągłe błąkanie się w złym kierunku? Czy gdzieś na tych krętych ścieżkach w lesie znajdziemy kwiat paproci? I jaki będzie miał kształt, skoro i tak nie istnieje?

Podsumowanie sezonu “Teatru dla Wszystkich”

Tytułowy kadr ze strony portalu "Teatr dla Wszystkich" z podsumowaniem zawierający kolaż zdjęć portretowych recenzentów.

W podsumowaniu portalu Teatr dla Wszystkich „Dwunastka sprawiedliwych — czyli kto z kim i dlaczego w teatrze na koniec sezonu” znalazły się dwa nasze spektakle z kierunku reżyserskiego.

DAWID DUDKO w kategorii „Najlepsze przedstawienie teatru lalkowego” wymienia „Żywoty świętych osiedlowych”, w reż. Vasila Dashkevicha, według Lidii Amejko oraz „Helenę”, w reż. Magdaleny Dąbrowskiej.
RAFAŁ TUROWSKI umieścił Magdalenę Dąbrowską i jej „Helenę” w dwóch kategoriach: „Najciekawszy debiut reżyserski/aktorski” oraz „Najlepsze przedstawienie teatru lalkowego”. 
Z kolei według WIESŁAWA KOWALSKIEGO “Helena” w reż. Magdaleny Dąbrowskiej również zasłużyła na miano „Najlepszego przedstawienia teatru lalkowego”. 

Warto również wspomnieć, iż WIESŁAW KOWALSKI docenił w podsumowaniu naszych wykładowców: Michała Jarmoszuka za rolę w “Serial Killer Story” Białostockiego Teatru Lalek (kategoria: “Najlepsza rola męska”) oraz Natalię Sakowicz i Macieja Cempurę za spektakl “Sensus” Teatru Sakowicz Cempura (kategoria: “Najlepsze przedstawienie teatru lalkowego”).

Z serca gratulujemy!

Czytaj tekst całego podsumowania [link zewnętrzny]. 

Jesteśmy na Famie w Świnoujściu

Na różowym tle granatowy napis "Fama".

19 i 21 sierpnia zaprezentujemy w sekcji pokazów konkursowych dwa spektakle studenckie na jubileuszowym, 55. Festiwalu Fama w Świnoujściu.

19 sierpnia / 16:30 / Miejski Dom Kultury / “TYM MNIE CHYBA ZASYPALI”, reż. Lesia Pasichnyk

obsada: Magdalena Kamińska, Tymoteusz Jucha, Julia Rotter
opieka pedagogiczna: dr hab. Bernarda Anna Bielenia

21 sierpnia / 15:30 / Miejski Dom Kultury / “20 DEN” / reżyseria, obsada: Julia Fidelus

opieka pedagogiczna: Natalia Sakowicz

Dmuchamy w żagle i trzymamy kciuki za dobre przyjęcie prac!

Fama to najstarsze w kraju (odbywa się z przerwami od 1965 roku) interdyscyplinarne wydarzenie młodej sztuki i kultury.
Jej celem jest prezentacja najzdolniejszych twórców młodego pokolenia i tworzenie platformy dla corocznego szkolenia i konfrontacji z innymi artystami.
W tym roku Festiwal odbywa się w dniach 18-23 sierpnia. 

Krótki poradnik hodowcy słonecznych zajączków

Zdjęcie z pokazu spektaklu: dzieci na widowni patrzą na cień aktorki w kostiumie zajączka widoczny na białym prześcieradle.

14 sierpnia, godz. 10:00 i 12:00 w Teatrze Szkolnym im. Jana Wilkowskiego odbędą się dwa zamknięte pokazy spektaklu „Krótki poradnik hodowcy słonecznych zajączków” w reż. Mai Spychaj-Kubackiej (V rok reżyserii), skierowanego do najmłodszych widzów.  

Punktem wyjścia do pracy nad spektaklem była książka „Słoneczne historie” Jana Wilkowskiego, a głównym założeniem znalezienie pozawerbalnego języka scenicznego, który będzie dostępny dla dzieci słyszących i niesłyszących/niedosłyszących. Twórcy korzystali z potencjału ekspresji polskiego języka migowego, form plastycznych i nietypowych sposobów udźwiękowienia spektaklu.

Koncepcja spektaklu powstała w ramach 3. edycji konkursu Sztuka się robi (wrzesień 2024) organizowanej przez Miejski Teatr Miniatura w Gdańsku. To konkurs, który ma na celu wspieranie rozwoju teatru dla dzieci w wieku 3-6 lat poprzez poszukiwania w zakresie nowych tematów i form, biorąc pod uwagę współczesne trendy w myśleniu o dzieciństwie, edukacji oraz dostępności. 

Twórczynie i twórcy:
reż. Maja Spychaj-Kubacka
scenografia, kostiumy: Ewa Woźniak
muzyka i wykonanie: Szczepan Polewski
metoda “język ciała”: Patrycja Jarosińska
tłumacz PJM:  Jakub Studziński 
obsada: Zuzanna Blicharz, Julia Rotter

Fot. Piotr Pędziszewski, arch. Teatru Miniatura (2024).

Jedziemy na Sopot Non-Fiction 2025!

Grafika z tytułem wydarzenia.

Z serca gratulujemy naszym studentkom: Agacie Nierzwickiej (reżyseria, aktorstwo) i Laurze Walczak (aktorstwo) znalezienia się wraz ze swoim zespołem na liście uczestników XIV Festiwalu Teatru Dokumentalnego i Rezydencji Artystycznej Sopot Non-Fiction 2025!

Grupa w składzie: Agata Nierzwicka, Monika Jarosińska, Lena Michajów, Laura Walczak, wraz z pozostałymi wyłonionymi w naborze 7 zespołami rezydencyjnymi, przez tydzień intensywnej pracy (23–30 sierpnia 2025) będzie rozwijać swój projekt teatralny pn. PROJECT LUCY, oparty na materiale dokumentalnym, pod opieką kuratorską Adama Nalepy, Romana Pawłowskiego i Anny Wakulik.

Festiwal Teatru Dokumentalnego i Rezydencja Artystyczna Sopot Non-Fiction to pierwszy w Polsce przegląd poświęcony teatrowi faktu. Jego formuła to zestawienie Festiwalu z warsztatami twórczymi dla młodych reżyserów, dramatopisarzy i aktorów, którzy podczas tygodniowej rezydencji artystycznej pracują nad swoimi projektami dokumentalnych sztuk i spektakli. Na koniec prezentują efekty w postaci „pracy w rozwoju” podczas otwartego Maratonu Non-Fiction. Publiczność uczestniczy w procesie twórczym: bierze udział w prezentacjach i dyskusjach z twórcami oraz zaproszonymi ekspertami. Na pokazy Maratonu Non-Fiction zapraszani są również kuratorzy i przedstawiciele teatrów. Ma to na celu umożliwienie dalszej realizacji spektakli, zapoczątkowanych podczas pracy warsztatowej oraz ich prezentację podczas kolejnych edycji Festiwalu.